"Εκπαιδεύοντας τον εγκέφαλο μας για τον σύγχρονο Αγώνα Δρόμου", Μέρος β'
Όπως προαναφέραμε (βλ. Μέρος Α'), η συναισθηματική ανθεκτικότητα είναι μία δεξιότητα που έχει απασχολήσει τόσο επιστήμονες όσο και διανοούμενους από διαφορετικές εποχές. Αυτό οφείλεται στην άμεση συσχέτισή της με την μακροπρόθεσμη ευημερία και καλύτερη ποιότητα ζωής αυτών που την κατακτούν. Γεγονός που έκανε αυτούς που την ανέλυσαν σε βάθος, να την προσεγγίσουν ως ένα από τα σημαντικότερα συστατικά για μία καλύτερη ζωή.
Κατά καιρούς πολλοί επιστήμονες και φιλόσοφοι έχουν αναφερθεί στα έργα τους, είτε έμμεσα, είτε άμεσα σε διάφορες πτυχές της συναισθηματικής ανθεκτικότητας. Για παράδειγμα, ο Φρίντριχ Νίτσε (1844-1900), ένας από τους πιο συχνά αναφερόμενους και με τεράστια επιρροή φιλοσόφους της εποχής του έχει περιγράψει πολλές φορές, μέσα από συγγράμματά του τη συναισθηματική ανθεκτικότητα χωρίς όμως να την ονοματίζει. Συγκεκριμένα, ο Νίτσε μας έχει μιλήσει πολλές φορές για τη σημαντικότητα και τον ρόλο των «κακών» και επώδυνων εμπειριών που θα συναντήσουμε όλοι στην καθημερινότητά μας λέγοντας ότι, «ο δρόμος για μία ολοκληρωμένη ζωή προϋποθέτει την εναγκάλιση των δυσκολιών και όχι την αποφυγή τους». Υπογραμμίζοντας έτσι την συναισθηματική ανθεκτικότητα ως ένα από τα σημαντικότερα συστατικά για μία πιο ολοκληρωμένη ζωή.
Ο Όλιβερ Σακς (1933-2015), Νευρολόγος και συγγραφέας, πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του μελετώντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο και μεταδίδοντας αυτή τη γνώση μέσα από τα έργα του όσο πιο εκλαϊκευμένα και απλοποιημένα μπορούσε. Στο τελευταίο του έργο πριν από το θάνατό του, Το Ποτάμι της Συνείδησης, περιγράφει τη συναισθηματική ανθεκτικότητα ως ένα «μεσαίο έδαφος» που δίνει στους ανθρώπους πνευματικό έλεγχο και σταθερότητα, ενώ χωρίς αυτήν οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο με αβοήθητες μαριονέτες οι οποίες ρίχνονται από το ένα συναισθηματικό άκρο στο άλλο.
Οι ασθενείς του Σακς, ως επί το πλείστον ήταν άνθρωποι με ποικίλες εγκεφαλικές παθήσεις, άνθρωποι με διαταραχές οι οποίοι αδυνατούσαν πολλές φορές να ελέγξουν τη συμπεριφορά και το συναίσθημά τους, άνθρωποι που αδυνατούσαν να αναπτύξουν τη συναισθηματική ανθεκτικότητα με έναν φυσικό τρόπο, και ωστόσο, πολλοί τα κατάφεραν. Το γεγονός αυτό δεν είναι απλώς μία απόδειξη για τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού σε συνδυασμό με τη θέληση, αλλά μας δείχνει και πώς με τη χρήση της συναισθηματικής ανθεκτικότητας μπορούμε να ξεπεράσουμε κάποια από τα μεγαλύτερα εμπόδια της ζωής μας και να βγούμε πιο δυνατοί από τέτοιες καταστάσεις.
Μείνετε συντονισμένοι στο «Καλοτάξιδο» για το επόμενο άρθρο στη σειρά της συναισθηματικής ανθεκτικότητας με κάποιες, απλές αλλά χρήσιμες συμβουλές για το πώς μπορούμε να εξελίξουμε τη συναισθηματική μας ανθεκτικότητα μέσα από τη καθημερινότητά μας.
Κλείνοντας, για «επιδόρπιο», προτείνω να αναλογιστείτε τις επιλογές σας και για παραπάνω έμπνευση, μοιράζομαι μαζί σας κάτι αγαπημένο... «Τι θα συνέβαινε αν η ευχαρίστηση και η δυσαρέσκεια ήταν τόσο δεμένες μεταξύ τους, ώστε όποιος ήθελε να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο από το ένα πρέπει επίσης να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο και από το άλλο; Έχετε μια επιλογή στη ζωή: Είτε όσο το δυνατόν λιγότερη δυσαρέσκεια, ανώδυνη ζωή ας την ονομάσουμε, ή όσο το δυνατόν περισσότερη δυσαρέσκειά ως αντίτιμο μιας ζωής γεμάτη αφθονία, απολαύσεις και χαρές». -Φρίντριχ Νίτσε